Του Θοδωρή Νταμάτη
Βραχοτόπια, πλούσιοι βυθοί, ποικιλία ψαριών, αλλά περπάτημα, κούραση και λίαν επικίνδυνα, ανάλογα με το είδος.
Συνήθως οι ψαράδες που ασχολούνται με το εγγλέζικο ψάρεμα προτιμούν τα λιμάνια, μαρίνες και μόλους για το ψάρεμά τους. Εύκολη πρόσβαση, δίπλα το μεταφορικό μέσον και άνετο στήσιμο εξοπλισμού. Έχουν δε βγει και ψάρια τρόπαια σε αυτούς τους τόπους. Πολυψαρεμένα τόπια όμως, ειδικά στην Αττική. Δεν κρατάνε τα ψάρια που κράταγαν παλιότερα, εδώ έχει απόλυτη εφαρμογή το ρητό «του ψαρά το πιάτο δέκα φορές είναι αδειανό και μια γεμάτο»
Οι βραχότοποι λοιπόν είναι μια καλή επιλογή, πάντα θα υπάρχουν ψάρια που θα τιμήσουν το αγκίστρι μας με κυριότερο τον βασιλιά σαργό. Ακολουθούν τα μελανούρια, οι σπάροι, οι σκάροι, οι
σάλπες, καθώς και πολλά άλλα ψάρια. Θα περάσουν δε από κει και τα λαβράκια και οι τσιπούρες, σε μικρότερη συχνότητα όμως. Όταν φίλοι, γνώστες του είδους με πήραν μαζί τους αρχίσω να ψαρεύω εγγλέζικο στα βράχια, είχα πολλές επιφυλάξεις και προβληματισμούς για το αν θα τα καταφέρω σε αυτές τις συνθήκες, τότε θεωρούσα το φτιάξιμο εγγλέζικης αρματωσιάς, καθώς και το ψάρεμα σε τόσο περιορισμένο περιβάλλον, εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά τα πάντα μαθαίνονται και ανακαλύπτοντας την χαρά των συνεχών τσιμπημάτων και των εκλεκτών ψαριών, άρχισα να εκτιμώ απεριόριστα τα βραχοτόπια.
